کد مطلب:21193 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:7

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

خدا كيست و چگونه مي توان بنده واقعي او شد؟

وقتي انسان با واقعيت خود و جهان با عظمت هستي روبرو مي گردد اين سؤال براي او پديدار مي گردد كه اين جهان چيست و از كجا نشأت گرفته است. عقل پديد آمدن جهان را از روي تصادف و اتّفاق يكسره تلقي مي كند و نمي توان آن را بپذيرد. بهترين پاسخي كه عقل براي اين سؤال ارائه مي كند آن است كه جهان از روي تدبير و با طراحي و برنامه ريزي معيني آفريده شده است. اجزاي هماهنگ و شگفت انگيز عالم بر وجود چنين تدبير فراگيري در عالم گواهي مي دهند. خداوند همان اراده و قدرت محيط بر هستي است كه هستي و همه ابعاد آن را تدبيري ما فوق تصور به حركت در آورده است. اين پاسخ قانع كننده ترين و آرام بخش ترين پاسخ براي اين سؤال در طول تاريخ بوده است. آدمي موجودي خداگرا و خداپرست است. اين احساس عميق و گرايش سترگ از بارزترين خصوصيات انسان بوده و آثار آن در سرتاسر تاريخ و زندگي او متجلي است. عظيم ترين بناها، ماندني ترين آثار ادبي جهان، زيباترين و ماندگارترين مراسم و فرهنگ ها، همه ريشه در اين احساس دارند. البته خداگرايي تنها در يك احساس دروني كه هنگام ترس و وحشت خود را بنماياند خلاصه نمي گردد بلكه عقل و خرد آدمي نيز با آن احساس همراه گشته و با صدها دليل غيرقابل انكار آدمي را به سوي حقيقت محض هستي و منبع لايزال هستي رهنمون مي گردد. به گفته مولانا: {Sچشم اين زندانيان هر دم به در# كي بُدي گرنيستي كس مژده ورS} {Sصدهزار آلودگان آب جُو# كي بدندي گر نبودي آبِ جُوS} آيا اين همه احساس، عقل، نيايش، همگي از يك حقيقت خبر نمي دهند؟ راستي كه سخن مولا علي(ع) در اين زمينه چه رسا است كه فرمود: «{Mكور باد چشماني كه تو را نبيندM}». خداوند جان جهان است و همان گونه كه وجود ظاهرترين چيز ولي غيرقابل تعريف است خداوند نيز علم و قدرت و حكمت و جبروت حاكم بر هستي است كه در همه جا و همه چيز حضور دارد. بلي اگر قدري تأمل كني آن را در دل خود مي يابي. {Sچشم دل باز كن كه آن بيني # آنچه ناديدني است آن بيني S} بنده واقعي خدا شدن به مطيع واقعي او شدن است. يعني فرمان هاي او را گردن نهادن و با دل و جان و همه وجود به سمت او حركت كردن. پرهيز از محرمات و عمل به واجبات شاهراه وصول به مقام بندگي اوست.